Σε ένα ταξίδι αλλοτινό θα σας συντροφεύσει αυτή τη φορά το Thesekdromi στις περιπλανήσεις του στην Ελλάδα. Θα βρεθούμε σε έναν οικισμό της Μαγνησίας λίγα χιλιόμετρα από τον Βόλο. Στο Παλιούρι ο χρόνος φαίνεται πως σταμάτησε κάπου στα μέσα της δεκαετίας του 1940 , όλα εκεί αποπνέουν μια γλυκιά νοσταλγία..
Που βρίσκεται το Παλιούρι
Το Παλιούρι είναι ένας οικισμός στη όμορφη Μαγνησία της Θεσσαλίας. Πιο συγκεκριμένα βρίσκεται 10χλµ βορειοδυτικά του Βόλου ενώ απέχει μόλις 3χλμ από τον ιστορικό οικισμό του Διµηνίου. Σήμερα εκεί κατοικούν μόλις 4 οικογένειες οι οποίοι ασχολούνται κυρίως µε την κτηνοτροφία.
Ιστορία
Το Παλιούρι φαίνεται πως δημιουργήθηκε ως οργανωμένος οικισμός από κτηνοτρόφους της περιοχής λίγο µετά την επανάσταση του 1821. Στην περιοχή υπήρχαν μεγάλες εκτάσεις για βοσκή, γεγονός που προσέλκυσε κτηνοτρόφους από τη Θεσσαλία και τη Στερεά Ελλάδα. Η πρώτη αναφορά για το Παλιούρι γίνεται το 1860.Τότε υπαγόταν στην Μακρινίτσα και αποκαλούνταν ¨Καλύβια Μακρινιτσιώτικα¨.
Την περίοδο ακμής του Παλιούρι, από το 1920 έως και το 1940, το χωριό έσφυζε από ζωή ενώ στο σχολείο φοιτούσαν 100 µμαθητές. Είναι η περίοδος που χτίζονται και τα περισσότερα σπίτια στο χωριό. Τα σπίτια είναι λιθόχτιστα µε στέγες από σχιστόπλακες καθώς το χτίσιμο ανέλαβαν Μαστόροι από τα Ζαγόρια. Το σημαντικότερο πρόβλημα όμως ήταν η άρδευση του χωριού. Αναγκαστικά στηρίζονταν στα λίγα πηγάδια μέσα στα όρια του οικισμού.
Οι Μεγάλοι Σεισμοί του Βόλου
Από το 1954 έως το 1957 ο Βόλος πλήττεται από καταστροφικούς σεισμούς και καταστροφικές πλημμύρες . Η πόλη σχεδόν ισοπεδώνεται ενώ και τα δημόσια κτήρια όπως και οι μεγάλες βιομηχανίες ή βιοτεχνίες, καταρρέουν ή παθαίνουν σοβαρές ζημιές.
Εγκατάλειψη
Εκείνη την εποχή οι κάτοικοι στο Παλιούρι, μετά τις καταστροφές στα σπίτια τους, φοβήθηκαν και προχώρησαν σε μείωση του αριθμού των ορόφων. Παράλληλα εγκαταστάθηκε σε κοντινή απόσταση η βιομηχανική περιοχή του Βόλου που απορρόφησε πολλούς
Παλιουριώτες σαν εργατικό δυναμικό. Έτσι αρκετοί εγκατέλειψαν την γεωργία και κτηνοτροφία και σύντομα και τα σπίτια τους. Επίσης η απουσία σύνδεσης του οικισμού με το ηλεκτρικό ρεύμα, αλλά και η έλλειψη παροχής πόσιμου νερού αποτέλεσαν ανασταλτικούς παράγοντες για την παραμονή στον οικισμό. Αν προσθέσουμε ουσιαστικά την ανυπαρξία οδικού δικτύου (ο δρόμος που συνδέει το χωριό με το Διμήνι κατασκευάστηκε πολύ αργότερα) καταλαβαίνει κανείς την πραγματικη δυσκολία των κατοίκων να παραμείνουν στο χωριό.
Παρά τα κάποια έργα υποδομής που έγιναν στην περιοχή, δεν κατάφεραν να αλλάξουν την κατάσταση και την εικόνα του χωριού. Σήμερα κατοικείται παρά μόνο από ελάχιστες οικογένειες και δείχνει ακόμη ερειπωμένο. Τα εγκαταλειμμένα σπίτια του χωριού υπολογίζονται σήμερα περίπου σε 70.
Το 2002 ο τότε Δήμος Αισωνίας έθεσε επί τάπητος για πρώτη φορά το ζήτημα του χαρακτηρισμού του Παλιουρίου ως “παραδοσιακό οικισμό¨ χωρίς ακόμα να υπάρχει ουσιαστικό αποτέλεσμα.
Το χωριό αρχιτεκτονικά οργανώνεται γύρω από την εκκλησία του Αγίου Νικολάου που αποτελεί τον πυρήνα του.
Πρόσφατο το Μεταπτυχιακό πρόγραμμα καταγραφής εγκαταλειμμένων σπιτιών από το Τμήμα Αρχιτεκτόνων του Πανεπιστημίου Θεσσαλίας με τη συμμετοχή πολυμελούς ομάδας φοιτητών έδωσε μια αισιόδοξη προοπτική στον οικισμό με μελέτη , καταγραφή και φωτογράφιση πολλών κτιρίων.