Το Thesekdromi στον ένα χρόνο που σας συντροφεύει συνεχίζει να εμπνέεται από σας και να αποκτά καινούργιους φίλους. Ύστερα λοιπόν από παράκληση του φίλου μας Γιώργου Τατόλη θα γνωρίσουμε με τα “μάτια του” την πανέμορφη Μηλιά Μετσόβου. Ακολουθήστε μας σε ένα ακόμη ταξίδι στις άγνωστες γωνιές της πατρίδας μας.
Στη σκιά του Μετσόβου
Όλοι έχουμε ακούσει ή επισκεφθεί το γραφικό και πετρόχτιστο Μέτσοβο που επισκιάζει τα υπόλοιπα βλαχοχώρια της περιοχής. Σε κοντινή απόσταση όμως καλά κρυμμένη σε υψόμετρο 1300 μέτρα βρίσκεται η Μηλιά ή στην τοπική βλάχικη διάλεκτο Αμέρου. Ανήκει διοικητικά στο νομό Ιωαννίνων και, ειδικότερα, στην επαρχία Μετσόβου, είναι χτισμένη ωστόσο στη συμβολή των συνόρων τριών νομών, Ιωαννίνων, Τρικάλων, Γρεβενών. Σήμερα οι μόνιμοι κάτοικοι χωριό δεν ξεπερνούν τους 400.
Η Μηλιά Μετσόβου στην Ιστορία
Στα αρχαία χρόνια η Μηλιά άνηκε στην Τυμφαία χώρα χωρίς όμως να υπάρχει όμως μαρτυρία για την ύπαρξη οικισμού στην περιοχή. Οι Τυμφαίοι, θεωρούνταν φυλή Μολοσσών ή Ηπειρωτών. Αυτοί ήλθαν στις πηγές του ποταμού Άραχθου, στο όρος Τύμφη στην περιοχή του Μετσόβου.
Κατά του ρωμαϊκούς χρόνους η περιοχή απέκτησε σημαντικό ενδιαφέρον λόγω της γεωγραφικής της θέσης. Αρχαίες πηγές αναφέρουν πως έγινε στρατολόγηση κατοίκων για τις ανάγκες των ρωμαϊκών λεγεώνων και για την ίδρυση φυλακίων. Με αυτόν τον τρόπο επήλθε στην περιοχή ο εκλατινισμός των κατοίκων της Πίνδου που μέχρι τότε ήταν γηγενή δωρικά φύλα κι έτσι πιστεύουν οι ιστορικοί πως προήλθε ο βλάχικος πληθυσμός. Ενδιαφέρον έδειξαν για την περιοχή και οι Βυζαντινοί. Για τους Οθωμανούς η Μηλιά αποτέλεσε σταθμό στον δρόμος για τη μεταφορά των φόρων από το πασαλίκι Ιωαννίνων στην Πόλη. Ακόμα τα σημερινά τοπωνύμια Καζάρμα ( casa di arma ) και Ταμπούρι ( = Τάγμα ) μαρτυρούν την σημαντικότητα του.
Στις αρχές του 19ου αιώνα ο Αλή πασάς των Ιωαννίνων με τις συχνές επιθέσεις σκόρπιζε το φόβο και τον τρόμο στην περιοχή. Κατά τη διάρκεια της Επανάστασης το 1821 πολλοί κλεφταρματωλοί βρήκαν φιλόξενο καταφύγιο στα πυκνά και δυσπρόσιτα βουνά της Μηλιάς. Η Μηλιά βρήκε τελικά τον πολυπόθητο δρόμο προς στην Ελευθερία το Νοέμβριο του 1912.
Οι κάτοικοι πήραν μέρος στις εθνικές περιπέτειες τόσο στην Μικρασιατική εκστρατεία όσο και στο Αλβανικό Έπος. Η Μηλιά κάηκε από τους Γερμανούς τρεις φορές και οι κάτοικοι κατέφυγαν πρόσφυγες σε γειτονικές περιοχές. Το 1950 επέστρεψαν, χτίζοντας το χωριό και τις ζωές τους από την αρχή.
Δείτε αυτή τη δημοσίευση στο Instagram.
Επίσκεψη στη Μηλιά
Μπορεί η Μηλιά να μην διαθέτει ξενώνες ,καταλύματα και πολλές ταβέρνες όμως η απλότητα, η παραδοσιακή αρχιτεκτονική και η απερίγραπτη ομορφιά του τοπίου θα ας ανταμείψουν για την επιλογή σας.
Το σπίτι της Αρκούδας
Αυτό που κάνει την πρώτη εντύπωση στην πλατεία του χωριού είναι το λεγόμενο σπίτι της Αρκούδας. Πρόκειται για ένα μια γυάλινο περίπτερο που «φιλοξενεί» μια βαλσαμωμένη αρκούδα.
Το 1992 όταν η αρκούδα ένας κάτοικος του χωριού βρήκε σοβαρά τραυματισμένη μία αρκόυδα.Παρά τις προσπάθειές του η αρκούδα δεν τα κατάφερε. Τότε οι κάτοικοι αποφάσισαν να την βαλσαμώσουν και την έβαλαν στην γυάλινη κατασκευή προς ευαισθητοποίηση ντόπιων και επισκεπτών.
Οι καταρράκτες Μπουλουβαρού
Λίγο έξω από το χωριό βρίσκεται ο εντυπωσιακός καταρράκτης Λα Μπουλουβαρού. Ένα μονοπάτι μέσω ειδικής σήμανσης σε κοντινή απόσταση από τον δρόμο σας οδηγεί στον καταρράκτη όπου το καλοκαίρι μπορείτε να απολαύσετε το μπάνιο σας.
Βόλτα στη Μηλιά
Οι πετρόχτιστες εκκλησίες του χωριού ο Άγιος Αθανάσιος, η Παναγία και ο Άγιος Νικόλαος είναι σίγουρα πως θα σας κεντρίσουν το ενδιαφέρον και πρέπει οπωσδήποτε να επισκεφθείτε.
Στον Άγιο Νικόλαο κατά τη διάρκεια της Κατοχής όταν οι Γερμανοί έκαψαν το χωριό φυλάκισαν για μια βδομάδα τα γυναικόπαιδα του χωριού με μόνη τροφή τους το λάδι από τα καντήλια
Στο χωριό μπορεί να μην υπάρχει ταβέρνα όμως τρία παραδοσιακά καφενεία, και το κρεοπωλείο του χωριού δεν θα σας αφήσουν να μείνετε νηστικοί. Παραδοσιακές βλάχικες πίτες με τυρί και πράσο κι εκλεκτά ντόπια κρέατα θα ικανοποιήσουν ακόμα και τους πιο απαιτητικούς.
Ο οικισμός βάσει Προεδρικού Διατάγματος χαρακτηρίζεται παραδοσιακός ενώ τα περίπου 15 εργαστήρια ειδών λαϊκής τέχνης γλυπτικής και επεξεργασίας ξύλου δίνουν έναν ιδιαίτερο τόνο. Αυτό εξηγεί πως η ανεργία στο χωριό παραμένει σε μηδενικά επίπεδα.
